วันนี้ส่วนมากเพื่อนๆๆในห้องของข้าพเจ้าก็จะออกไปฝึกงานกันเกือบทั้งหมดก็มีบางส่วนที่เป็นวันพรุ่งนี้
และข้าพเจ้าเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ยังไม่ได้ออกไปฝึกงานในหน่วยงานที่ติดต่อใว้
รู้สึกตื่นเต้นจังเลนน่ะ แม้นว่าข้าพเจ้าเองจะยังไม่ออกไปฝึกงานแต่มือไม้มันก็เย็นจังเลย
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความรู้สึกว่าตัวเองก็เริ่มแก่ (จิงไมน๊า) ข้าพเจ้าคิดไปเรื่อยว่าที่ฝึกงานของข้าพเจ้าจะรับน้องใหม่อย่างไรน๊า
เพราะวันที่ไปสมัคมีรุ่นพี่ที่เขาฝึกก่อนหน้านี้อยู่คนหนึ่งที่เป็น นศ. สถาบันเดียวกับกะข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าคิดว่าสิ่งที่จะทำในที่ฝึกงานนั้นก็ต้องทำให้ดีที่สุดเพราะคิดว่าจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอก
ก็คิดเหมือนกันนะว่า พี่ที่ฝึกงานเขาจะให้เราทำไรบ้างเนี้ย จะดุเราไมเนี้ยถ้าเราทำไม่ได้ เค้าจะคอมเม้นท์มาว่าไรน๊าอยากรู้จิงเชียว
เราจะผ่านฝึกงานไมน๊า เราจะไปทันไมน๊า เพราะเราก็นั่งรถตั้งสามต่อน่ะ ตอนเที่ยงเราจะไปทานข้าวที่ไหนน๊า
ราคาอาหารต้องแพงแน่ๆเลย หรือจะห่อข้าวไปกินดีนะ ถ้าห่อไปเราจะไปนั่งกินที่ไหนดีล่ะ บางคนก็คงเป็นเหมือนข้าพเจ้า
ถ้าเราต้องไปในที่ที่เราไม่เคยไป ไม่คุ้นเคย ไม่รู้จักใครเป็นการส่วนตัว
ข้าพเจ้าจะคิดซะว่าเราป็นส่วนหนึ่งของพนักงานในองค์กรนั้นและทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ดีที่สุด
เท่าที่เราจะมีความสามารถ อาจารย์บอกกะข้าพเจ้าว่า "ออกไปฝึกงานแล้วไม่มีใครหรอกนะที่จะมาจี้ว่าถูกหรือผิด"
ข้าพเจ้าคิดว่าตัวเองมีความตั้งใจเต็มที่ต่อการฝึกงานรอบแรกในชีวิตและสถานที่ฝึกงานก็มีชื่อเสียงมาก
ข้าพเจ้าบอกกับตัวเองว่าออกไปฝึกงานให้มีความตังใจให้มากๆนะแล้วก็ประสบผลสำเร็จเอง
เราทำในสิ่งที่ดีทำไมเราจะไม่ได้สิ่งที่ดีตอบแทนบ้างถึงมันจะมาช้าเกินรอก็ตาม
ใว้แค่นี้ก่อนนะค่ะไว้ฝึกงานจบแล้วจะมาเล่าให้ฝังใหม่นะค่ะ
ที่มา:ความรู้สึกของตนเอง
